Rozdział 13

*oczami Natki*

   Następnego dnia obudziłam się bardzo wcześnie. Głowa mnie rozbolała zaraz po otworzeniu oczu. Jęknęłam głośno i powoli podniosłam na łokciach, rozejrzałam się po pokoju. Kremowe ściany dobrze komponowały się w brązową pościelą i białymi meblami. Rozległo się pukanie do drzwi i po chwili ujrzałam w progu uśmiechniętą twarz Mikołaja.

      - Jak się czujesz?- zapytał.

      - Głowa mnie boli. Masz jakieś tabletki?

      - Jasne. Ogarnij się i zejdź na dół. Przygotuję śniadanie i leki.

Zamknął cicho drzwi, a ja wyplątałam się z pościeli. Poszukałam w komodzie bielizny i ruszyłam do łazienki zgarniając jeszcze wczorajsze ubrania. Wzięłam szybki prysznic, umyłam włosy i twarz i ubrałam się. Gotowa zeszłam na dół.

   Usiadłam przy stole odrazu zabierając się za tosty z dżemem. Mikołaj patrzył na mnie zaintrygowany kiedy pochłaniałam już dziesiątego z kolei.

      - Czemu tak patrzysz?- zapytałam z uśmiechem.

      - Cieszę się, że wracasz do zdrowia.

      - Hmm.. No okej. Masz te tabletki?

      - Tak, jasne.- wyciągnął z szafki za nim odpowiednie pudełko i podał mi je.

      - Dziękuję.

 *oczami Soni*

   Obudziłam się w pozycji leżącej. Coś po mojej prawej piszczało miarowo. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam zatroskany wzrok Louisa. To jest sen. Ja widzę Louisa Tomlinsona, to napewno musi być sen. Jęknęłam i zamknęłam oczy z nadzieją, że zaraz się obudzę. Jednak to na nic się nie zdało.

      - Mo, are you ok? Can you say something?(1)- usłyszałam jakiś głos.

Czemu on mówi po angielsku? Gdzie ja jestem? moje myśli szalały. Chciałam się poruszyć, ale kilka par rąk zatrzymało mnie w miejscu.

      - Please, don't move Mo.(2)- tym razem odezwał się ktoś mocno zachrypnięty.

Ile ich tu jest? Co jest grane?

      - Gdzie ja jestem?- ledwo wydobyłam z siebie głos.

      - English Mo, English.- powiedział trzeci z kolei głos.

      - Where I am?- po chwili namysłu odpowiedziałam.

      - In a hospital. You had an accident.(3)

      - Call a doctor Zayn.(4)- znowu zachrypnięty głos.

Ktoś otworzył i po chwili zamknął drzwi. Pozostałe głosy zaczęły rozmawiać zawzięcie między sobą. Próbowałam nadążyć za nimi, ale niewiele rozumiałam. Leżałam tylko z zamkniętymi oczami pogrążona we własnych myślach. Powoli odzyskiwałam czucie w całym ciele. Chciałam poruszyć prawą ręką, ale nie mogłam. Otworzyłam oczy zdziwiona, przez chwilę mrugałam przyzwyczajając się do ostrego białego światła i w końcu spojrzałam w dół. Gips unieruchamiał moją rękę od nadgarstka aż do połowy przedramienia.

      - Co się stało?- zapytałam na głos.- Emm.. What has happened to me?- poprawiłam się szybko.

      - You have broken an arm. I'm so sorry. It's my fault.(5)- ktoś podleciał do mnie.

      - Louis?- zapytałam zdziwiona rozpoznając twarz chłopaka.

   Nagle drzwi się otworzyły. Do pomieszczenia wszedł starszy mężczyzna w białym fartuchu i zaraz za nim czarnowłosy Mulat. Wszyscy odwrócili głowy w tamtą stronę.

      - Hello Mo. How are you feeling?(6)- przywitał się doktor.

      - Fine. Why I'm here?(7)- odpowiedziałam delikatnie podnosząc się na łóżku.

      - You have fall down an a street and unfortunately you've broken your arm.(8)

      - Ok, I remember that. How long do I have to stay here?(9)

      - Two days.

      - What?- zdziwiłam się.- Why?

      - We must be sure there's everything ok with you.(10)

      - Alright. Can I call my dad?(11)- teraz muszę przekazać jakoś te informacje tacie..

      - Yes, sure.- odpowiedział doktor i żegnając się wyszedł.

Jeden z chłopaków podał mi torebkę. Wygrzebałam z niej komórkę i szybko wybrałam odpowiedni m\numer.

      - Finally. To znaczy nareszcie!- zamieszał się tata.- Gdzie jesteś? Coś się stało?

      - Jestem w szpitalu, mam złamaną rękę.

      - Co?!- krzyknął.

      - Możesz przyjechać?- Porozmawiamy spokojnie.

      - No jasne. Gdzie jesteś?

      - Poczekaj. Where we are?- zapytałam chłopców.

Przekazałam tacie nazwę szpitala i rozłączyłam się.

      - Mo I'm so sorry. I ca't see you.(12)- odezwał się Louis załamany głosem.

      - Don't worry. I'm fine.- odpowiedziałam uspokajająco.

      - It was terrible. I saw you when you fall down and lost your consciousness.(13)

      - Where's Niall?- udałam, że nie słyszałam ostatnich słów. 

Obok mnie stało tylko czterech chłopaków, co wydało mi się trochę niepokojące. Liam wskazał na fotel po drugiej stronie sali. Blondyn leżał tam pogrążony we śnie.

      - Why is he sleeping?- zdziwiłam się,

      - He fall down too and he hit his head.(14)

      - Is he alright?

      - Yeah, he's just weak.(15)

*oczami Natki*

   Siedzieliśmy na kanapie w ciszy patrząc się pusto w tv. Każde z nas było pogrążone w swoich myślach.

      - Musisz w końcu wrócić do domu, wiesz o tym, prawda?- odezwał się Mikołaj.

      - Wiem..- spuściłam głowę.- Dzisiaj?

      - Jeśli chcesz.

      - Chyba tak.- odpowiedziałam niepewnie.- Tak, wróćmy dzisiaj.

      - Dobrze. Idź na górę ogarnąć się.

      - Jasne.- przytuliłam go szybko i wbiegłam po schodach.

Nie mam co pakować, bo wszystkie moje rzeczy zostały w tamtym strasznym miejscu. Pościeliłam za to łóżko i zgarnęłam brudne ubrania do kosza w łazience. Spięłam włosy w niestarannego warkocza i umyłam twarz. Spojrzałam jeszcze na siebie w lustrze i skrzywiłam się - mocno podkrążone oczy były bardzo widoczne na mojej bladej cerze. Do tego schudłam przynajmniej 5 kilo.. Ogólnie mówiąc wyglądam jak nie ja. Przełożyłam warkocza przez ramię i gotowa zeszłam na dół.

      - Dlaczego się nie przebrałaś?- zapytał chłopak gdy tylko mnie zobaczył.

      - Przecież nie mam nic innego..- skrzywiłam się.

      - Chodź.- chwycił mnie za rękę i zaprowadził z powrotem na górę.

Weszliśmy do sypialni, Mikołaj otworzył szafę i po chwili wyciągnął z niej dużą koszulkę z nadrukiem i jeansy jego byłej dziewczyny.

      - Proszę.- podał mi je.

Bez słowa odebrałam rzeczy i wróciłam do łazienki przebrać się. Tym razem na serio gotowa zeszłam odrazu do samochodu chłopaka. Uśmiechnęłam się do niego i z jego pomocą wsiadłam do wozu. Mikołaj zamknął jeszcze dom i przyłączył się do mnie. Szybko odpalił silnik i ruszył.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tłumaczenie angielskich zwrotów:

1 - Mo wszystko w porządku? Możesz coś powiedzieć?

2 - Proszę, nie ruszaj się Mo.

3 - W szpitalu. Miałaś wypadek.

4 - Zawołaj doktora Zayn.

5 - Masz złamaną rękę. Bardzo przepraszam. To moja wina.

6 - Dzień dobry Mo. Jak się czujesz?

7 - Dobrze. Dlaczego tu jestem?

8 - Upadłaś na ulicy i niefortunnie złamałaś rękę.

9 - Ok, pamiętam to. Jak długo muszę tu zostać?

10 - Musimy być pewni, że nic więcej ci się nie stało.

11 - Dobrze. Czy mogę zadzwonić do taty?

12 - Mo bardzo przepraszam. Nie widziałem cię.

13 - To było straszne. Widziałem jak upadasz i tracisz przytomność.

14 - On też upadł, uderzył się w głowę.

15 - Tak, tylko jest zmęczony.

Mam nadzieję, że większość była dla was zrozumiała :)

Napewno spytacie dlaczego pisałam po angielsku skoro Mo zna ang :P Odpowiedź brzmi: Mo tuż po przebudzeniu nie wiedziała co się stało, angielski wydawał jej się w tamtej chwili dziwnym pomysłem i nie była do końca świadoma  ;D 

Jak zwykle liczę na chociaż jeden komentarz.. Jeśli nie masz czasu wystarczy krótkie "fajny rozdział' czy "podobało mi się" :3 To nie jest dużo a przynajmniej będę wiedziała, że ktoś to czyta :)

No i jeszcze jedno. Kursywą są zapisane myśli Mo.

Do zobaczenia

Sonia xx